Çoğu insanın hayatlarında hep bir fazlasını istemesine rağmen bende açıklaması güç bir eksilmeye gitme isteği var eksildikçe insan olduğumu hissediyorum mutsuzken kendim olabildiğimi düşünüyorum sanırım mutlu olmanın anlık olduğu ve menfaatlere dayalı olduğu bu dünyada mutsuzluğun mutluluğunu yaşıyorum.. sanırım bünyem bir fazlalığı kaldırmıyor yada böyle alışmışım bilmiyorum bana elbet değer vermek isteyen oluyordur herhalde ama kimseye güvenmiyorum bir de bende olan herhangi bir şeyi paylaşma isteğim var benim değilmiş  gibi geliyor herşey  kendi emeğimle yaptığım bir şey bile hemen herşeyi paylaşma isteğim var bende kalsın istemiyorum gibi herşeyi paylaşmalıyım sanki bu yazıyı da paylaştığım gibi.. Herkes fazlalık ihtirasında ihtişa yaparak yaşasın bu hayatı ben de eksiye düşmekten gocunmayacağım en zoru bu ya insan kendini mutsuzlukta sevebilmeli mutlu insanı sevmek basit.. M.A.

Şükredelim de neye şükredelim dünyaya habersiz geldiğimize mi yoksa dünyanın kirli yüzünde kire bulaşmadan yaşamaya mı? Bu yaşamı sürdürebilmek için nimetlere ulaşmamız için kire bulaşmak zorunda olmaya mı ? Bizler neye şükredeceğiz? Hadi kandırmayın kimseyi... Herkes iyiyken şükür kötüyken küfreder!  M.A