Ortada yaşayan insanlar ne duygularını belli eder, ne de hayatı.

Ben ise her şeyi sonuna kadar yaşarım; mutluluğu da, hüznü de.

Ama en çok kendime, mutsuz olduğum zamanları yakıştırırım.

Çünkü insan kendini de, başkalarını da mutlu olduğunda severse — bu biraz çıkar değil midir?”

M.A

“Ölmemiz gereken bir hayat var, gün güne can çekiştiğimiz hayat.”

M.A

 Yüreğinde sevgi olmayan insan, entropiden kaçamaz.

Çünkü sevgisiz kalp, yaşamın düzenini değil, kendi çöküşünü büyütür.
Menfaatine tutsak olan insan, ruhunun karanlığında erir gider.

Ama ben...
Ben kurtulmasam da savaşırım.
Çünkü savaşmak, hâlâ hissedebildiğimin kanıtıdır.

— M.A.

Ben babamın kadersiz oğluyum.

Kaderim hiç gülmedi ama kişiliğim de hiç değişmedi.

Belki kaderim gülseydi, kişiliğimi değiştirirdi.

Ama ben kaderime ağlayarak suladım umut bahçelerimi.

Her düşüşümde biraz daha öğrendim;

insanı güçlü yapan şey, sahip oldukları değil, kaybettikleridir.

Ben kaybettiklerimle büyüdüm, sustuklarımla olgunlaştım.

Hayat beni kırdı ama kalbimi öldüremedi.

Çünkü ben hâlâ inanıyorum…

bir gün o umut bahçeleri yeniden çiçek açacak.

Ve belki o gün, kader bile bana saygı duyacak.

M.A

Yükseldikçe güzeldir manzara,
ama düşüşte manzaranın değil,
sessizliğin sesi kalır. M.A

 

Kötü Bir Murat Yok

Bu kumar bağımlılığının altında kötü bir Murat yok.
Sadece susmak isteyen, biraz huzur arayan bir Murat var.
Bazen kaybederek unutmaya çalıştım,
bazen kazanarak var olduğumu sandım.
Ama ikisi de ben değildim.
Ben sadece yorulmuş bir insandım.

— M.A 

 

Kendi Huzurum

İnsan her şeye tutunuyor da,
kendi huzuruna tutunamıyor.
Bazen gürültüye kaçıyorum,
çünkü sessizlikte ben varım.
Oysa huzur,
belki de vazgeçmemekte saklı.

— M.A