Ben babamın kadersiz oğluyum.

Kaderim hiç gülmedi ama kişiliğim de hiç değişmedi.

Belki kaderim gülseydi, kişiliğimi değiştirirdi.

Ama ben kaderime ağlayarak suladım umut bahçelerimi.

Her düşüşümde biraz daha öğrendim;

insanı güçlü yapan şey, sahip oldukları değil, kaybettikleridir.

Ben kaybettiklerimle büyüdüm, sustuklarımla olgunlaştım.

Hayat beni kırdı ama kalbimi öldüremedi.

Çünkü ben hâlâ inanıyorum…

bir gün o umut bahçeleri yeniden çiçek açacak.

Ve belki o gün, kader bile bana saygı duyacak.

M.A