Ben ağlayan şairim 
Bana gülmesini öğretmediler 
Eğil de bir bak mahzun yüzüme 
Anlatır sana çektiklerimi 
Birer bıçak yarası gibi 
Alnımdaki çizgiler 
Ben mutluluk nedir bilemedim 
Saçlarım okşanmaya alışık değil 
Hep böyle dalıp gider gözlerim 
Ve ne zaman düşünsem geçen günleri 
Bir karanlık basar içimi 
Aydınlık değil 
Seni nasıl severim bilirsin 
Nasıl yanarım özlemler içinde 
Bastığın yerler cennet olur 
Bilirim en serin rüzgarla gelirsin 
Yine de yanar tutuşurum ben 
Cehennemler içinde. 
En mutlu sandığın yerde kederliyim 
Ben seninle sensizliği düşünürüm 
Bir korku düşer içime apansız 
Burkulur yüreğim 
Seni şiirlerimde bin yıl yaşatır da 
Ben bin defa ölürüm 
Bir gün yokluğum bir gölge gibi 
Düşüverirse gözlerine 
Unutma ağlayan şairini 
Unutma o günde kapanıp dizlerine 
Kendi yokluğuma kendim ağlarım 
Sen ağlama e mi 
Sen ağlama e mi?

Ümit Yaşar Oğuzcan