Bir gün demek ne kadar hazin 
Anılarla dolu geçen yıllara!... 
Bakıp da ardında kalan yollara; 
Geri dönememek tek bir an için! 

Büyüttüğün artık umutlar değil, 
Şimdi tek gerçek var; çaresizliğin. 
Bak! Fırçan kırılmış, bomboş tuvalin 
Ne biraz renk kalmış, ne de bir şekil 

Silinmiş o portre, göremezsin ki! 
Daha yakından bak dilersen, eğil; 
Hani o maviler? Hani o şekil? 
Uçup gitmiş mi ne? Hani o sevgi? 

Nerde o dostluklar? Güzel yalanlar? 
Bu kalp neden değil eskisi gibi? 
Bir başka dünyada bulursun belki, 
Geçer de aradan nice zamanlar... 

O yer umutların söndüğü yerdir, 
O yerde zavallı bütün insanlar! 
Şairler, bilginler ve kahramanlar 
O yerden hüzünle geçtiler bir bir 

Arındılar sahte, yalan ne varsa 
Sonunda denize ulaştı nehir; 
Ne bir beste kaldı, artık ne şiir! 
Bitti aldanışlar, bitti her tasa... 

Nice sevenleri aldı o deniz; 
Yine uygulandı en eski yasa; 
Uzak bir sevgilden her ne kalmışsa; 
Unutuldu. Ve duruldu kalbimiz. 

Yıllar geçti... Neden sonra anladık: 
Yüce olan, bağışlayan tek biziz! 
Her kadehte kalan tortu sevgimiz, 
Her yerde o güneş, hep o aydınlık...

Ümit Yaşar Oğuzcan